در شب قدر

که از چشمه نور

آیه های روشن

جلوه هایی جان سوز

تا سحرگاه فرو می بارد

وای اگر از وزش نغمه خیر

و از این ریزش فیض

بهره هایی نبری

ورنه

افسانه سرد است و سراب

آن همه شور دل و ناله و فریادگری

می رسد لحظه دیدار ولی

حیف اگر در شب قدر

قدر خود نشناسی

دیده و این همه خشک؟!

نفس و این همه سرد؟!

تو و این سنگ دلی؟!

من و این بی دردی؟!

کاروان رفته و ما

مانده زراه

گرد این قافله را می بینم

وادی ایمن و منزلگه دوست

گرچه دور است

ولی

این قدر هست که

بانگ جرسی می آید!